Aanstaren, omkijken, smoezen en je vervolgens weer aanstaren…. Zomaar wat dingen die ik dagelijks meemaak als ik samen met één van mijn cliënten op straat loop. De laatste jaren hoor je veel in het nieuws over Black Lives Matters, de acceptatie van LHBTIQ, zeker ook hele belangrijke onderwerpen! Maar wat wordt er gedaan aan de acceptatie van kinderen, jongeren en (jong)volwassenen met een handicap?

Misschien klinkt het voor veel mensen wat kort door de bocht. Er is momenteel een Participatiewet, waardoor het voor bedrijven aantrekkelijker wordt gemaakt om mensen met een beperking aan te nemen. Maar het feit dat deze wet nodig is, zegt dat niet al genoeg? Waarom moeten bedrijven subsidies krijgen om mensen met een beperking aan te nemen? Waarom worden de kwaliteiten van mensen niet veel meer benut, in plaats van dat er standaard gekeken wordt naar wat iemand niet kan? Het zijn onderwerpen waar ik met veel cliënten regelmatig gesprekken over voer.

Want hoeveel frustratie levert het op als jij gewoon een diploma hebt, maar op het moment dat ze zien dat jij met een rolstoel, hulphond of taststok binnenkomt, het besluit eigenlijk vaak al is genomen. Maar hoe ga je met zo’n situatie om? Plaats je een foto van jou in je rolstoel op je CV? Benoem je in je sollicitatiebrief al dat je slechtziend bent? Of is dan überhaupt je kans op een uitnodiging dan al verkeken?

De conclusie die veel van mijn cliënten hebben is dat bij veel bedrijven dit laatste toch echt het geval is. Dus gaan ze voor het shockeffect, en dat vind ik dan weer hilarisch! “Goedemiddag, ik heb een afspraak met Dhr. Jansen!”, “Uh, ok uh, u komt voor de sollicitatie?” Ondertussen is er lichte paniek af te zien van het gezicht van de secretaresse, want hoe gaat ze oplossen dat de werkplek niet bereikbaar is, omdat er een trap is! Creatief wordt er een soort van plek in de hal gecreëerd, waar de sollicitatie kan plaatsvinden. Een stukje waardering hebben we voor zulke secretaresses, want er wordt in ieder geval gedacht in mogelijkheden. Gelukkig zijn er ook gewoon bedrijven die wel oplossingsgericht zijn en mensen met een handicap kansen bieden.

Maar waardoor komt het dat het algehele beeld van iemand met een handicap nog steeds zo anders is dan dat het daadwerkelijk is? Als ik iemand vertel over mijn werk in de gehandicaptenzorg krijg ik nog zo vaak de opmerking “Oh, echt knap dat je dat kan hoor! Ik zou het echt niet kunnen, werken met al die kwijlende mensen!”.

Het is ergens ook logisch, ik ben opgegroeid met een broer met een lichamelijke handicap, voor mij is het allemaal heel normaal. Als je niemand in je directe omgeving hebt die een handicap heeft dan ga je uit van de verhalen die je kent. Over het algemeen zijn dat de verhalen van mensen met het Downsyndroom of mensen met een verstandelijke beperking met laag niveau.

Hoe vaak het Rogier en mij al niet is overkomen dat ik heel vuil werd aangekeken of zelfs werd aangesproken, omdat ik tegen Rogier zei “Loop eens even door!”. Het valt ondertussen gewoon niet meer bij te houden. Er zijn zoveel mensen die echt denken dat ik hem voor schut probeer te zetten door dat te zeggen. Maar leg ik er niet juist veel meer de nadruk op door te zeggen: “Rol eens even door!”?

Gelukkig heeft de Participatiewet ook goede kanten! Want door de Participatiewet komen er steeds meer mogelijkheden voor kinderen met een handicap om naar een reguliere (basis)school te gaan. Door het participeren zullen klas- en schoolgenoten ook een ander beeld krijgen van mensen met een handicap. Waardoor hopelijk in de toekomst er steeds meer acceptatie zal zijn voor al deze talenten met een handicap!

~ Charissa

Submit your review
1
2
3
4
5
Submit
     
Cancel

Create your own review

StarlightCare
Average rating:  
 0 reviews